یه جور مریض طوری سمفونی بیست و پنج موزارت رو دوست دارم 

ازینکه چرا دور و برم خلوته ناراحت نیستم ، ازینکه چرا نمیشه آدم هایی پیدا کرد که علایق و رفتار و دیدشون نسبت به زندگی و مسائل مثل خودم باشه ولی ناراحتم ، میشه آدم الکی دور و برشو شلوغ کنه ولی خب مسخره است و پوچ  

نمیدونم چرا نمیتونم قول هایی که قراره به خودم بدم رو برای دیگران به زبون نیارم ، ضعف بزرگیه به نظرم ، چیزی اگر قراره انجام بشه ، آدم اون قول رو به خودش میده و تمام ، حالا یا انجامش میده یا نه ، چه دلیلی داره دیگران بدونن؟ یه جور شوآفه بیشتر تا قول 

طبیعیه که آدم جاهایی یا آدم هایی که بود و نبودش نه تنها اهمیت نداره بلکه بیشتر باعث میشه احساس آن وانتد بودن و تنهایی بکنه رو ترک کنه 

99.9 درصد از آدمایی که تو زندگیم میبینم در 99.9 درصد از مواقع بُرینگن

یه چیزایی هست انگار باید هر روز صبح که از خواب پا میشی به خودت یادآوری کنی ، آدم ها با هم فرق دارن ، شرایطشون روحیاتشون ، اینکه بخوای همه چیز رو صرفا با اون چیزهایی که میبینی قضاوت کنی دهن بینی ؟ عقلشون به چشمشونه ؟ محضه  . دنیا یه عالمه فاکتور داره ، آدم هایی که تو این دنیان زندگیاشون و روحیاتشون یه عالمه فاکتور داره ، یکی شاید تو این دنیا بوده که بهره هوشیش از میلیاردها نفر بیشتر بوده و آخر تو فقر و بدبختی مرده - یکیش همین برادر موتزارت عزیز - یکی شاید تو زندگیش هیچ خللی نبوده و همه چیز براش خوب پیش رفته ، یکی شاید میشده همه چیز براش خوب پیش بره ولی جایی از خودگذشتگی کرده و به اون چیزی که باید نرسیده ، یکی شاید ... اگر این جوری فکر نکنی اون وقت داری قضاوت می کنی اونوقت شاید یه جاهایی بشی مثل اون آدم های از خودراضی ، شاید خودت رو بذاری تو شرایطی که دیگران نسبت بهت ترحم کنن ، شاید خودت نسبت به دیگران ترحم کنی ، از ترحم متنفرم ، تازه فهمیدم چه چیز نفرت انگیزیه ، این ندیدن خیلی از فاکتورا باعث میشه قضاوت کنی/بشی ، دهن بین بشی ، ترحم بهت بکنن ، ترحم بکنی ، از خودراضی بشی /بشن ...