یه چیزایی هست انگار باید هر روز صبح که از خواب پا میشی به خودت یادآوری کنی ، آدم ها با هم فرق دارن ، شرایطشون روحیاتشون ، اینکه بخوای همه چیز رو صرفا با اون چیزهایی که میبینی قضاوت کنی دهن بینی ؟ عقلشون به چشمشونه ؟ محضه . دنیا یه عالمه فاکتور داره ، آدم هایی که تو این دنیان زندگیاشون و روحیاتشون یه عالمه فاکتور داره ، یکی شاید تو این دنیا بوده که بهره هوشیش از میلیاردها نفر بیشتر بوده و آخر تو فقر و بدبختی مرده - یکیش همین برادر موتزارت عزیز - یکی شاید تو زندگیش هیچ خللی نبوده و همه چیز براش خوب پیش رفته ، یکی شاید میشده همه چیز براش خوب پیش بره ولی جایی از خودگذشتگی کرده و به اون چیزی که باید نرسیده ، یکی شاید ... اگر این جوری فکر نکنی اون وقت داری قضاوت می کنی اونوقت شاید یه جاهایی بشی مثل اون آدم های از خودراضی ، شاید خودت رو بذاری تو شرایطی که دیگران نسبت بهت ترحم کنن ، شاید خودت نسبت به دیگران ترحم کنی ، از ترحم متنفرم ، تازه فهمیدم چه چیز نفرت انگیزیه ، این ندیدن خیلی از فاکتورا باعث میشه قضاوت کنی/بشی ، دهن بین بشی ، ترحم بهت بکنن ، ترحم بکنی ، از خودراضی بشی /بشن ...
