از لاهیجان زیاد دور نیست شاید یک یا دو ساعت راه تا انتهایش می شود ، جاده ی بکر و دست نخورده ای که هنوز از توحش بشریت در امان مانده ، جاده خاکی است ، شناخته شده هم نیست شاید فقط محلی ها می شناسندش ، اسمش جاده ِ آنتن است ، از کشفیات دایی ابراهیم است . این جا ها یک حس عجیبی به آدم دست می دهد ، گویی ذره ذره وجودت می خواهد با این طبیعت درهم بیامیزد ، زنده باشد ، با جنگل به صدای پرنده ها گوش بدهی با باران به جنگل بباری با مه برگ ها را لمس کنی و سکوتش ...سکوتش هول انگیز ، زیبا ، وصف نشدنی ... وقتی ترکش می کنی انگار بخشی از وجودت را آن جا در میان آن همه زیبایی جا می گذاری ...