بزرگترین سهم را در شکل گرفتن شخصیت یک انسان دوران کودکی آن شخص دارد من کلاس اول دبیرستان یک معلم زبان داشتم این معلم ما همیشه کفش های قرمز می پوشید ، آخر ترم ازش پرسیدیم ماجرای این کفش ها ی قرمز چیست و او گفت وقتی خیلی کوچک بوده دلش یک کفش قرمز می خواسته که مادرش هیچ وقت برایش نخریده او هم حالا این حرکت را می زند که همیشه کفش قرمز می پوشد ، خداوکیلی قصد تمسخر ندارم اما انگار واقعا بعضی آدمها درون کله شان به جای مخ تنها یک سیم است که اگر قطعش کنی گوش هایشان می افتد ، آخر یکی غم نان دارد یکی غم فلان یکی هم غم کفش های قرمز دارد ، بعد این ها بزرگ که می شوند وفتی می خواهند به پدر مادرشان اثبات کنند که الان اختیارشان دست خودشان است از این حرکات مسخره می زنند ، نه اصلا قضیه این است که اینها لیاقت داشتن پدر و مادر و سقف بالای سر و غذای گرم و ... ندارند لامذهب ها ، نمی فهمند پدر و مادر واقعی همه چیز را نمی اندازد جلوی بچه اش ، همین من که بچه بودم خیلی چیز ها می خواستم مادرم برایم نمی خرید ، خوب می کرد ، اصلا باید یکی هم می زد توی سرم می گفت ببین فلان بدبخت را . اصلا وقتی همه چیز به یک آدم بدهی فردا می شود یکی از این آدم ها خودخواهی که من اخیرا تجربه شان کردم .