ساعت 2:35 نیمه شب

دلم می خواهد همین الان بروم مانتو خاکستری جدیدی را که خریده ام بپوشم ، فقط دکمه ی بالایش را ببندم ، با همین شلوار خال خال دارم ، آن شال سیاه را هم سرم کنم آرام بروم در را باز کنم (بدون این که مادرم و برادرم را بیدار کنم) بزنم بیرون از خانه . پنجره را باز کرده ام هوای مطبوعی است ، همین بلوار نزدیک خانه را آرام آرام بروم بالا ، وسظ بلوار کمی سمت شهر بنشینم خوب نگاهش کنم (بلوار دنجی است بلوار دوست داشتنی است) بعد دوباره راه بیافتم سمت پارکی که بالای بلوار است ، روی چمن ها بشینم و محله مان و همه ی تهران را دید بزنم (پارک دنجی است ، پارک دوست داشتنی است ) بعد همین طور بنشینم تا همه ی فکر هایم بچرخند و بچرخند و بچرخند و روی حجم تاریک شهر با هم بازی کنند ، آهای فکر کوچولویی که آن گوشه ای بیا ببینم ، ایستاده دارد نگاهم می کند ، بیا اینجا ببینم پیراهنت از شلوارت آمده بیرون سرما می خوری ها ، کوچولوی بانمکم ، می آید سمتم ، لباسش را درست می کنم و می دود و میرود تا با خواهرش بازی کنند و فکر های تازه تر رقم بزنند ، مادرش را دوست دارد حتما و همیشه هاله ای از آبی کم رنگ و طلایی افکارم را احاطه کرده و نمی دانند کجای حجم این شهر باید بنشیند طفلکی ها گاهی جرقه می زنند آن جاهایی که دلم می لرزد فکر ها می پرند و دور می شوند از هاله ی خوش رنگ نگاهش می کنند و نیم نگاهی هم به من می کنند ، "هنوز نمی دانی  ، هنوز نشنیده ای ، هنوز نگفته است " خواهر بزرگتره کوچولوی بانمک این را سمت من فریاد می زند و با خنده ای دست خواهرش را  می گیرد و با هم دور می شوند ، فکر ها می روند توی خانه ها ، توی حجم شهر پراکنده می شوند ، خواهر کوچولوی بانمک و کوچولوی بانمک هم می روند نمی بینم کدام خانه ، من می مانم و هاله ی آبی و طلایی ام ، هاله ی طلایی نزدیکم می شود و هر لحظه پرنورتر ، تمام وجودم را می گیرد و انگار که آرام روی گردنم بوسه ای زده باشد و با سرعتی باور نکردنی دور می شود و من که باز هم غرق در بهت ندیدم به کجای شهر رفت ، من ماندم و هاله ی آبی که حتما مال من بود چون از من جدا نمی شد ، و بین من و حجم شهر پراکنده بود ، آرام آرام از پارک پایین می آمدم و طراوت و خیسی چمن ها پاهایم را خنک می کرد ، آخرین نفس ها را توی بلواری که دوست داشتنی بود می کشیدم و به خانه بر می گشتم .

ساعت 3 نیمه شب